Como determinar os lazos familiares?
Dependendo do forte dito do presunto papá, el pode elixir unha ou varias formas de determinar a paternidade que, á súa vez, difiren en custos, complexidade, grao de fiabilidade e riscos asociados:
- O método máis simple pero máis cuestionable é a definición de parentesco por similaridade externa. A pesar do feito de que os signos externos son colocados xeneticamente, poden manifestarse de diferentes xeitos. Ademais, non é raro que os nenos nacen completamente semellantes á súa nai ou a súa avoa, e non se pode ter ningunha definición de parentesco entre o fillo eo pai.
- Na data de concepción e no período de embarazo, algúns pais desconfiados tratan de descubrir se están involucrados na karapuza ou non. Neste caso, a natureza pode xogar unha broma malevolente cos homes. O feito é que os espermatozoides poden permanecer viables ata 5-7 días, polo que se unha muller tivese intimidade con outro home varios días antes da ovulación e co pai reivindicado, o día da ovulación, a probabilidade de parentesco co neno é o mesmo para ambos os socios.
- A definición de paternidade por grupo sanguíneo e factor Rh está baseada nunha comparación dos datos relevantes da nai eo presunto pai.
- Ata a data, a proba máis precisa e fiable para determinar a paternidade, que se pode facer antes do nacemento dun neno, é a análise de ADN. Determinación da paternidade por ADN durante o embarazo fíxose posible fai non moito tempo. Dependendo do período, o material biolóxico para o estudo pode ser: vellos coriónicos (9-12 semanas), líquido amniótico (14-20 semanas), sangue fetal do cordón umbilical (18-20 semanas). Determinar a paternidade do ADN durante o embarazo é un procedemento lento e caro, ademais, supón un risco de interrupción. Polo tanto, os médicos recomendan paciencia e esperan ata o nacemento do neno, cando a mostraxe do material para a investigación é máis sinxela e segura. Todo o que se necesita para determinar a paternidade despois do nacemento do bebé é sangue da vena (pai e fillo) ou células da membrana mucosa da fazula, e as uñas ou cabelos tamén se usan para investigación.
| |
Neste caso, a fiabilidade dos resultados obtidos é maior, pero lonxe de ser completa.