Segundo as estatísticas médicas, máis do 50% das mulleres na idade adulta están enfermas de tirooidite, unha patoloxía crónica da glándula tireóide, caracterizada pola destrución das súas células. A consecuencia desta patoloxía é o hipotiroidismo autoinmune, que se desenvolve en case todos os pacientes. Ata agora, descoñécense mecanismos precisos e causas da progresión desta enfermidade, o que complica o seu tratamento.
¿Que é un hipotiroidismo autoinmune da tireóide?
A destrución dos tecidos normais do órgano endocrino ocorre debido a unha reacción agresiva de inmunidade. Produce activamente anticorpos específicos que perciben as células tiroideas como estranxeiros e provocan cambios destrutivos neles.
Como resultado do proceso descrito, iníciase unha redución significativa das funcións e actividade da glándula tireóide ou hipotiroidismo. O desenvolvemento da patoloxía vén acompañado dunha diminución na produción de hormonas tiroideas.
Síntomas do hipotiroidismo autoinmune
Signos característicos da enfermidade:
- inestabilidade humor, depresión;
- pel seca;
- aumento da fatiga, debilidade;
- trastornos do ciclo menstrual;
- inchazo;
- diminución da capacidade de memorización e concentración;
- nebuliza e cabelo quebradizo , uñas;
- salta presión arterial;
- trastornos dispepticos;
- un aumento na concentración de colesterol no sangue ;
- interrupcións no ritmo e no traballo do corazón;
- deterioración do sono;
- ganancia de peso.
A imaxe clínica da enfermidade é borrosa, xa que se desenvolve moi lentamente e é case imperceptible para o paciente.
¿É posible curar o hipotiroidismo autoinmune?
A glándula tireóide é un órgano con capacidades de regeneración sorprendentes, con polo menos un 5% de tecido saudable que pode restaurar as súas funcións.
Polo tanto, o pronóstico do hipotiroidismo autoinmune é bastante favorable. As excepcións son casos de forma persistente e grave da enfermidade cun rápido desenvolvemento dos síntomas e un aumento na glándula tireóide.
Tratamento do hipotiroidismo autoinmune
A terapia é un substituto, ten como obxectivo restaurar e manter unha concentración normal de hormonas tiroideas no sangue.
As seguintes drogas son prescritas:
- Triiodotironina;
- L-tiroxina;
- Tiroideina;
- Levotiroxina;
- Eutiroks;
- Tirexina.
Ademais, o endocrinólogo pode recomendar a recepción de fondos baseados no selenio.
Con acompañantes manifestacións desagradables de patoloxía, lévase a cabo o tratamento sintomático necesario para a normalización da presión, o estado mental, a dixestión e outros indicadores.
En raras ocasións é necesario terapia con levotiroxina ou eliminación cirúrxica do tecido tiroideo.