Varias enfermidades e feridas son acompañadas por sensacións dolorosas. O seu carácter depende da intensidade da lesión e do grao de desenvolvemento da patoloxía. A dor no pescozo á esquerda, xeralmente ocorre debido a danos musculares nesta área, pero o síntoma pode indicar outros problemas graves.
Causas de dor no pescozo á esquerda
Para diagnosticar o factor que provocou a enfermidade en cuestión, é necesario determinar con precisión a localización e o tipo de sensacións desagradables.
Dor intensa ou débil do pescozo pulsante na parte da esquerda xeralmente acompaña enfermidades infecciosas e virais:
- gargalladas (ao mesmo tempo, o nódulo linfático inflama, engulir é difícil);
- absceso faríngeo;
- tiroideite purulenta aguda (duele a parte central do pescozo);
- Meningite (a molestia ocorre cando a cabeza está inclinada cara a adiante).
En casos de angina negligenciada, tamén é posible a aparición da característica descrita, pero a síndrome observouse na rexión da garganta, similar á queima e formigamento.
A dor de poutas no pescozo á esquerda cara atrás, máis preto do comezo da columna vertebral, fala de tales patoloxías:
- tsirvikago (cámara);
- osteocondrose;
- cervicalgia;
- osteoartritis;
- espondilite anquilosante;
- artrite psoriásica;
- lesións das xuntas e discos intervertebrales;
- lesións óseas infecciosas;
- enfermidade cardíaca;
- cancro de pulmón metastático;
- Síndrome de reiter;
- Artritis que acompaña a enfermidade inflamatoria do intestino;
- hernia intervertebral;
- artrite reactiva;
- estenosis da canle espinal;
- espasmo dos músculos do pescozo;
- osteomielite.
Tamén vale a pena observar que a dor no pescozo da esquerda pode aparecer debido ao exceso de esforzo ou hipotermia desta parte do corpo, unha estadía prolongada nunha posición incómoda. En tales situacións, o síntoma é ben susceptible á terapia e non é perigoso.
Tratamento da dor no pescozo á esquerda
Despois de realizar análises de laboratorio, estudos de raios X, é necesario desenvolver un esquema integrado. Inclúe:
- medicamentos antiinflamatorios e analxésicos;
- relaxantes musculares;
- antibióticos ou antivirales coas enfermidades correspondentes (parotite, amigdalite, meninxite);
- medicamentos locais en forma de xeles, ungüentos, emplastros especiais;
- inxeccións de analxésicos non esteroides (con dor grave);
- drogas que melloran a circulación sanguínea e o fluxo linfático, normalizando a presión arterial e a ausencia de vasos sanguíneos;
- medicamentos que promoven a aceleración do metabolismo no tecido cartilaginoso;
- multivitaminas;
- exercicio terapéutico e ximnasia;
- fisioterapia.
O último compoñente da terapia é de importancia decisiva. Dependendo da natureza da síndrome da dor e da súa intensidade, móstranse estes efectos:
- masaxe;
- acupuntura ;
- liberación miofascial (un conxunto de métodos de torsión, presión e estiramento dos músculos);
- Articulación (normalización do contacto vertebral);
- enxeñaría biodinámica;
- o efecto dunha corrente eléctrica nunha frecuencia variable;
- darsonvalización;
- terapia visceral;
- mobilización da columna vertebral;
- técnica neural.
Ao desenvolver o tratamento, é necesario ter en conta a causa da dor. Se está cuberta das consecuencias da presenza de tumores malignos, é necesario someterse a un curso de quimioterapia e radioterapia.
No caso das patoloxías articulares, é necesaria unha corrección adicional da dieta. É necesario enriquecer a dieta con produtos que conteñen gelatina, cereais (porras, especialmente trigo mouro), proteína animal. En paralelo, recoméndase reducir a cantidade de sal, graxas, azucres consumidos, incluíndo fructosa, bebidas carbonatadas.